Er is leven na toxische relaties Een ongekend fijn leven ervaar ik! Jij gaat erheen en er is geen weg terug.
Er is leven na toxische mensen.
Een ongekend fijn leven
ervaar ik!
Jij gaat erheen en er is geen weg terug.
Er is leven na toxische mensen. Een ongekend fijn leven ervaar ik! Jij gaat erheen en er is geen weg terug.
Het Toxische Wormgat... pas toen ik eruit was herkende ik het. En ik herkende mezelf. Ik ben weer wie ik altijd was!
Rond 2019 was het zover, maar tijd in een wormgat is een flits. Ik dook kop voorover het gat in. Toen werd het heel stil en heel donker. Angst, stress en diep verdriet werden uit mijn lijf geslingerd. En een oceaan van tranen. Geleidelijk werd ik steeds lichter en bewoog ik krachtiger. Toen zag ik het witte gat opdoemen. Dat was het tegenovergestelde van het zwarte gat: het stoot toxische materie af. Terwijl ik dieper het zwarte gat ingezogen werd, slingerde het witte gat bijna alles om me heen weg. Er was geen weg terug.
Ik moest alleen verder, de hele tunnel door.
Ik zag heel veel tijdlijnen, met al mijn toxische dierbaren, zelfs die al waren overleden. Stuk voor stuk brokkelden ze af. Ik richtte al mijn krachten op de enige actuele tijdlijn: die met mijn twee kinderen en onze hond. Toen verschenen er nieuwe, heldere tijdlijnen. Met weldadige rust. Mijn energie groeide, ik kreeg momentum. Nieuwe, echte, liefdevolle mensen op mijn tijdlijn. Ik schoot als een komeet over de rand, het witte gat uit. En zag veel mensen ploeteren en zich schrap zetten op de randen van toxische wormgaten.
Ik riep ze toe: laat je maar gaan.
Je komt er herboren uit!
Het Toxische Wormgat... pas toen ik eruit was herkende ik het. En ik herkende mezelf. Ik ben weer wie ik altijd was!
Toxische Wormgaten bestáán. Ik ben er doorheen gegaan!
Ze bestaan uit een zwart gat en een wit gat, met een tunnel ertussen. Aan de ene kant van de tunnel werd ik door toxische mensen een zwart gat ingezogen. Maar ik had niet genoeg vaart. Een halve eeuw bungelde ik heen en weer rond dat gapende zuigende gat. Tot de tegengestelde krachten tussen mij en toxische mensen voor genoeg momentum zorgden.
Rond 2018 was het zover, maar tijd in een wormgat is een flits. Ik dook kop voorover het gat in. Toen werd het heel stil en heel donker. Angst, stress en diep verdriet werden uit mijn lijf geslingerd. En een oceaan van tranen. Ik werd lichter en bewoog krachtiger. Toen zag ik het witte gat opdoemen. Dat was het tegenovergestelde van het zwarte gat: het stootte toxische materie af. Terwijl ik dieper het zwarte gat ingezogen werd, slingerde het witte gat bijna alles om me heen weg. Er was geen weg terug. Ik moest alleen verder, de hele tunnel door.
Ik zag heel veel tijdlijnen, met al mijn toxische dierbaren, zelfs die al waren overleden. Stuk voor stuk brokkelden ze af. Ik richtte al mijn krachten op de enige actuele tijdlijn: die met mijn twee kinderen en onze hond. Toen verschenen er nieuwe, heldere tijdlijnen. Met weldadige rust. Mijn energie groeide, ik kreeg momentum. Nieuwe, echte, liefdevolle mensen op mijn tijdlijn. Ik schoot als een komeet over de rand, het witte gat uit. En zag veel mensen ploeteren en zich schrap zetten op de randen van toxische wormgaten.
Ik riep ze toe: laat je maar gaan.
Je komt er herboren uit!
Hoi, ik ben Gwen!
Co-Navigator Toxische Relaties
En van het bijbehorende transformatieproces
Super dat je een stukje meereist in mijn kleine universum!
Ik neem je zo een stukje mee naar de tijd, vlak vóór ik het toxische wormgat in duikelde.
Eerst licht ik mijn positieve toekomstvisie toe, die op de headerfoto hierboven staat. Voor iedereen die met toxische relaties worstelt geldt: betere tijden zijn onvermijdelijk voor slachtoffers die andere, gezonder narcistische keuzes maken. Dat zijn keuzes vanuit liefde voor jezelf.
Mijn stelligheid komt niet alleen van mijn eigen ervaring, maar zie ik steeds vaker waarheid worden bij slachtoffers van toxisch gedrag. De patronen zijn universeel en dat is ook logisch door de Wet van Aantrekking. Alles wat jou stoort, wil je automatisch anders. Als je je gedrag afstemt op wat je wil, geef je het universum een duidelijk signaal. En krijg je precies die ervaringen voorgeschoteld die je het snelst laten groeien naar de door jou verlangde uitkomst.
Vind je dit vage spiritalk? Het is de allerbelangrijkste richtlijn die ik in mijn leven aanhoud. Die ik mijn eigen kinderen en klanten op het hart druk:
maak je standaards duidelijk richting de mensen in je leven. Want daarmee zend je je standaards uit naar het universum.
Ik ben niet zweverig, maar erg aards en nuchter. Graag actief in natuur of tuin, werk het liefst vanuit gevoel en creatieve flow, maar altijd met mijn poten in de klei. Het moet werkbaar zijn en positief bijdragen.
Gek op mensen en connecten: ik ben een extraverte empaat!
Ik kan voelen wat andere mensen voelen.
Maar het onderscheid wat van mij en wat van hen is,
ontdekte ik pas in het wormgat…
Het Klopte Niet. Maar wát niet?
Ik piekerde wat af… dat staat zelfs op mijn lagere schoolrapport. Die denkrimpels zijn er ingefreesd in de halve eeuw dat ik ronddoolde in wat ik noem de “toxische twijfelzone”, de mindf*ck waarin je jezelf verwijt wat toxische mensen jou aandoen: zie mijn E-Book Tien X Terloops Toxisch.
Hoogsensitief en open als ik ben, pikte ik letterlijk alles op van de mensen om me heen.
Oudere mensen met heel veel trauma.
Die meestal aardig deden…
maar waren ze dat écht?
Al jong verslond ik alle boeken van Howard Phillips Lovecraft, Edgar Allan Poe en Stephen King. Ik hield mijn eerste spreekbeurt over weerwolven en vampieren… en ik was geïntrigeerd door films als Dracula, The Invasion of the Body Snatchers en The Stepford Wives. Later Get Out en Us, en alle apocalyptische zombie-series. The Walking Dead, The Last of Us…
De vervreemding en de dreiging daarin hadden iets vertrouwds, al liep het extreem uit de hand en werden gewone, gevulde mensenlevens abrupt beperkt tot maar één ding: overleven.
Want Iets Enorm Krachtigs nam de regie over. Waarbij ‘besmette’ mensen even krachtige instrumenten werden om sneller uit te breiden.
Ik had een vooruitziende blik…
Niet op een zombie-invasie.
Wel op de vrije val die ik rond 2019 maakte. Die ging zó diep… het toen oprukkende virus was voor mij een eitje. Ik bezweek bijna aan een ánder nietsontziend virus… dat zonder dat ik het wist, al mijn leven lang sluimerde, en plotseling verwoestend naar me uithaalde. Het muteert razendsnel, vernietigt wereldwijd relaties en ondermijnt mensenlevens.
Het heet narcistisch misbruik.
Over de rand
Samen met het familietalent, dat het toxische gedrag verhulde: zorgzaamheid. Dat talent redde mijn leven als ernstig emotioneel verwaarloosd kind. Een halve eeuw later opnieuw -en op veel dodelijk eenzame, verlaten momenten daartussenin.
Van kinds af aan zorgde ik zo goed mogelijk voor mezelf. Ergens vond ik toch altijd net genoeg innerlijke houvast. Ondanks dat ik zelf weinig positieve emotionele spiegels heb gehad. Ik had de overlevingsdrift van de fictieve apocalyptische strijders. En een onuitputtelijke veerkracht.
Nu ik veilig kan terugkijken, zie ik de grote parallel met de verhalen: De Mensen Veranderden.
Lange tijd tijdelijk.
Soms was er fijn contact, tussentijds was er niets.
Geen connectie.
Dode afstand.
Uiteindelijk veranderden ze Permanent.
En Niet Positief.
Het kwaad liet zijn masker vallen.
Van alle kanten sloeg het tegelijk toe.
Mijn ervaringen met héél veel toxische relaties overschaduwen alle studies, trainingen en kennis die ik levenslang heb opgedaan.
Want Daarmee Is Niet Alles Te Verklaren.
Die films en verhalen zijn fictie.
De Switch die je met toxische mensen meemaakt is levensecht. En enger: het zijn Talloze Switches.
Mijn relaties waren emotioneel onveilig en vervreemdend. Ik was de hoofdpersoon in mijn eigen Kafkaiaanse horrorverhaal.
Ik zat op een ander spoor dan alle volwassen dierbare mensen in mijn leven. Ze waren niet authentiek. De relaties met hen waren evenmin echt.
Ik vertrouwde blind op ons gezamenlijk narratief, maar dat kan niet bestaan als je leeft in verschillende universa.
Nu weet ik: al die decennia heb ik me voorbereid.
Godzijdank wist ik niet waarop.
Positivo op de reservebank
Vol vertrouwen (lees naïef), loyaal, verantwoordelijk… de eigenschappen, waardoor ik me een halve eeuw bleef inzetten voor relaties, waarin ik nooit verder dan de reservebank kwam. Omdat dat altijd en overal mijn plek was. Ik was me wel bewust dat anderen betere plekken hadden. Maar was van jongs af aan gewend om met weinig genoegen te nemen.
Mijn karakter hield lange tijd de karigheid draaglijk: ik ben tolerant, optimistisch en kan goed alleen zijn (lijn 2 in Human Design). Mijn vele interesses hielpen ook mee. Ik kon mijn ei lange tijd kwijt in mijn buitenhuis met tuin en dieren. En met mijn fysiek gehandicapte man en onze twee kinderen. Al voelde ik intussen regelmatig de stekende pijn van nergens opgenomen zijn.
Ik was in emotioneel opzicht diep eenzaam. Ik ben dan wel extravert, loyaal en leg makkelijk contact: toch vielen alle relaties die ontstonden, uiteindelijk weg door toenemend toxisch gedrag. Door latere vrienden en vriendinnen werd ik net als door mijn familie lange perioden met minimaal contact zoet gehouden. Wat werd goedgemaakt met een incidentele leuke afspraak -die was meestal op mijn initiatief.
Ik hield het onbevredigende patroon dus zelf in stand.
Als kind al kreeg ik de rol van zondebok, uit huis geplaatst op mijn vierde. Met chronische buikpijn van de stress, tot mijn 18e bij tijdelijke opvoeders moest wonen. Kwetsbare mensen met ernstige gezondheids- en verslavingsproblemen. Noch mijn vader (weduwnaar), noch andere betrokken volwassenen namen hun verantwoordelijkheid. In materieel opzicht kwam ik niks tekort, dus kon alleen ik het probleem zijn. Dat is ernstige deflectie (de veroorzaker van jouw pijnlijke emoties geeft jou daarvan de schuld… maar offert zich op om het weer voor jou te fixen).
Ik ontdekte pas in therapie dat ik me klein hield; vooral om niet teveel te zijn. En schoot bij openlijk toxisch gedrag automatisch in een ‘fawn’-traumarespons (de toxische ander accomoderen). Ik heb me 55 jaar gedeisd gehouden door vroegkinderlijke confrontaties met dagelijks alcoholisme, passieve agressie en getreiterd worden. Het vaakst werd ik ‘gelukkig’ genegeerd…
Pril pleidooi voor mezelf
Maar dat wilde hij helemaal niet! Hij wilde al jaren terug naar zijn geboorte-omgeving. Alleen zéi hij dat pas drie jaar na de verkoop van ons huis, door mij zeer geliefd… Ik wilde het gezin voor de kinderen juist samen houden. Hij was naar de kinderen niet (passief) agressief. Die waren nog jong. Ik gunde hen zo lang mogelijk een fulltime vader. En hem zijn kinderen.
Ik hield het wel vol…
Iedereen ging lange tijd vóór mijn zelfrespect.
Ik snakte naar liefde, emotionele connectie, begrip en wilde daar werk van maken, wat met hem onmogelijk was. We kwamen overeen, dat ik laagfrequent intiem contact met een andere man kon hebben, mits het gezin voorop bleef staan. Dat deed het. Liefde trok ik natuurlijk niet aan. Want ook al vroeg ik meer voor mezelf, ik zette mezelf nog steeds op de laatste plaats. Dus bleef ik de perfecte vibrationele match voor mannen die dat ook deden. Mijn behoefte aan affectie en emotionele connectie bleef ongevoed. Wel groeide mijn afkeer van kruimels aandacht als lijm in een patroon om de schijn van een relatie op te houden.
Zielsliefde. Turbo-proces. Turbo-treiteren
Het bescheiden klein houden was voorgoed voorbij. Ik ging steeds meer rechtstreeks mijn behoeften uiten. Doodeng, want ik wist allang dat dit nare reacties zou geven. Maar ik wilde alleen nog wederkerige relaties met liefdevolle mensen.
Hiernaar leven was de doodsteek van al mijn volwassen relaties. Het afstand nemen werd expliciet afstoten. Mijn huwelijk bleef even slecht: daarin werd ik al gekleineerd vanaf de geboorte van onze dochter.
Ik besloot te scheiden.
Voor mijn zelfrespect gaf ik mijn dierbare huis en tuin op. Liever onzekerheid dan mijn eigenwaarde dagelijks te laten neerhalen tot niveau deurmat.
Dit was geen gevolg van zijn niet aangeboren hersenletsel; ik was de enige bij wie mijn ex-man dat deed. Ik zou jaren eerder gescheiden zijn als hij de kinderen zo respectloos had behandeld.
Zij zijn om het weekend bij hun vader. Over de kinderen is er goede communicatie en verder is die er niet. Dat voelt het meest zuiver voor mij. Met mijn andere volwassen voormalig naasten en verdere familie ben ik na enkele keren terugval, nu volledig no contact
Dit besluit was onvermijdelijk, zie hierna. Ik had hun boodschap eindelijk begrepen. Dat deed ik niet bij hun levenslange afstand nemen-aanhalen patroon. De afstand en het gemis waren mijn comfortzone vanaf de kleuterschool. Ik ben een gever van nature, maar had het afgeleerd om iets te vragen, uit angst iedereen nog meer weg te jagen.
Tientallen jaren inzet, valse hoop, verdriet, frustratie en eenzaamheid, omdat ik blind was voor het feit, dat ze me aan het lijntje hielden. Lees het waarom in mijn E-book Afdankfase Alarm. Hierin staan de échte, schokkende toxische relatie-fasen. Waar alle gangbare informatie je valse hoop geeft, bespaar ik je die. De realiteit inzien en handelen naar je behoeften, is de enige weg naar wél liefdevolle relaties!
'Overtollig maar van nut?'-imprint
Mijn eigen familie en beste ‘vrienden’ lieten hun maskers allemaal binnen enkele jaren vallen. Eindelijk lieten ze onverbloemd zien -zij het met extreem pijnlijk gedrag- dat ze me tot dusver met tussenpozen hadden geduld, onder de voorwaarde dat ik op afstand bleef. Maar ik moest wel op de reservebank blijven zitten, aan de zijlijn van hun levens. Voor het nut van de schone schijn. Hun onvrede over mij hebben ze nooit rechtstreeks naar mij uitgesproken. En ik was blind voor de feiten: ik was een popje dat aan een dun draadje bungelde.
Natuurlijk was ik altijd al vrij om die reservebank te verlaten. Maar ik was gehecht aan die mensen en ik wilde met hén geborgenheid. Samen oplopen in het leven, dus ook regelmatig samen optrekken. Mijn tekort op dat vlak maakte me snel blij met incidenteel fijn contact. En hongerig naar meer, maar tegelijk diep doordrongen van het feit dat dat er niet in zat, omdat ik nergens bij hoorde.
Ik twijfele niet zozeer of ik wel goed genoeg was. Wel voelde het alsof ik een karmische vloek had. Iedereen verliet mij. In elke vezel zat ook de imprint dat ik teveel was en achteraan kwam. Dat was ook letterlijk het geval: ik was een ongeplande nakomende baby in een voltooid gezin. Onze moeder mocht niet meer zwanger worden wegens een hartafwijking. Zij was op de enkele foto’s met mij zo te zien blij met mij. Helaas overleed ze onverwacht in haar slaap toen ik 10 maanden oud was. In het leven van mijn naasten had ik niet echt prioriteit. Met uitzondering van dat van mijn eigen kinderen.
Ik maakte mezelf evenmin prioriteit. Tot 5 jaar geleden. Ik heb me sindsdien verzet tegen mijn rol van zondebok. Daarmee ontnam ik mijn dierbaren de mogelijkheid van mij zwakjes aan te halen om de schijn op te houden. Ik verloor mijn nut in het systeem en ik werd eruit gewerkt. Met het verwerken van het onvermijdelijke verlies en het diepe rouw- en transformatieproces, loste ik een stuk familietrauma op.
Als jij ook zondebok bent, dan ben ook jij dapper aan het pionieren. Ik verlicht graag je pad! Ik steun je tegen de toxische weerstand en vóór eerlijke relaties.
Graag ga ik met jou op zoek naar de thema’s die bij jou en in jouw familiesysteem zorgen voor hardnekkig terugkerende toxische patronen. Om jou daar voor altijd uit te bevrijden. Mijn holistische benadering gaat dus ook in dat opzicht verder.
De No Contact Mythe
. Dat is de ultieme blameshift. Oftewel dader en slachtoffer omkeren. Wie na alle weerstand nog de laatste krachten verzamelt om no contact te gaan, verdient alle steun en niet het stigma van de homewrecker. No contact gaan is geen werkwoord. Het is langdurig lijdend voorwerp zijn van toxisch getreiter!
Nooit van mijn leven had ik gedacht om alle volwassen mensen in mijn leven de rug toe te keren. Ik was aan elk van hen sterk en niet codependent gehecht. De laatste jaren met steeds meer liefde en minder traumabond -na decennia zelfhulp en transformatie.
Ik sta achter je als jij die keuze maakt. Alleen jij weet wanneer het genoeg is. Ik respecteer je keuzes en push niemand. Maar zeg het ongezouten, als je empathie, compassie en hechting je groei in de weg staan! Want je kunt nooit goed helen als je in een toxische omgeving blijft. Dan ga je steeds meer toxisch gedrag in je leven aantrekken en manifesteer je zeker niet meer liefdevolle relaties. En díe wil je uiteindelijk! Met dit uitgangspunt help ik je met je helings- en rouwproces en de -pittige- naweeën. Wie weet, als jouw “toxies” hun trauma écht aangaan, wat nu nog erg zeldzaam is, ga je samen juist veel sneller… maar het leven is te kort om daarop te wachten.
No contact gaan is geen bewuste keuze. Het vergt heldenmoed. En hellepijn van het onthechten van dierbaren. Van het loslaten van levenslange toekomstdromen (die je tegen beter weten in had gehouden). Met daaraan voorafgaand het aan je schenen gelegde hellevuur in de vorm van toenemend expliciet toxisch gedrag. Waarna je voor jezelf alleen nog het onzekere vagevuur als uitwijkmogelijkheid ziet…
De hemel was voor mij vooralsnog alleen de rust en veiligheid in mijn eentje. Zonder de verwarring en tweestrijd in mijn afgelopen volwassen relaties. Maar dit werd verder veraangenaamd met een glashelder bewustzijn zonder de invloed van mijn ‘toxies’. Terwijl ik die minder miste, trok ik geleidelijk steeds betere relaties aan. Voor mij de hemel op aarde… het spiegelt mijn groeiende heelwording.
Compassie
Toen ik tijdens het No Contact met groeiend bewustzijn terugkeek, heb ik me een tijdje diep geschaamd. Wat was ik dom, dat ik zo lang had meebewogen!
Die schaamte en zelfverwijt maakten plaats voor zelfcompassie. Mijn drang naar verbinding was gezond. Ik schoot wel door in vertrouwen. Ik ben blij dat ik het allebei nog heb en nieuwe relaties durf aan te gaan. Ik vertrouw op mijn onderscheidingsvermogen. Dat geeft weldadige rust.
Speerpunt in mijn coaching is dan ook het herstellen van het contact met je eigen innerlijke kompas. En het krachtig handhaven van grenzen tegen onzichtbare manipulatie en gewetenloze gaslighting. Ik leg precies uit hoe je nietsvermoedend akkoord gaat met de toxische manipulatie in het E-Book Wurgcontract Wijzer!
Het volledig accepteren van het einde van de toxische relaties, maakte het rouwproces snel en draaglijk. Het voelt nu rustig en zuiver: niemand hoeft meer zijn best te doen en over de eigen grenzen heen te gaan. Zelfs een recent scad-infarct overbrugt de diepe kloof tussen mij en mijn dierbaren niet. Ik hoopte dat dat zou gebeuren. Mijn hart herstelt stukken sneller…
De spiegel van mijn "toxies"
(klik op afbeelding):
Blind voor mijn eigen extreme tolerantie
Verblind door potentie
Mijn hulp is geen snelverband
Wél leg ik snel en grondig verbanden
Blind voor mijn eigen extreme tolerantie
Verblind door potentie
Mijn hulp is geen snelverband
Wél leg ik snel en grondig verbanden
Mijn focus is de laatste jaren door mijn eigen proces verschoven naar het wakker schudden van onbewuste slachtoffers van vooral emotioneel misbruik. Ik doe dat met content op deze website en in heldere, diepgaande E-Books. De verbanden en inzichten daarin gaan stukken verder dan in de mainstream psychologie en informatie over toxische relaties en narcistisch misbruik!
Mijns inziens ontkom je niet aan een metafysisch perspectief. Het E-book waarin ik daar het meest open over ben heet: De Vijf Verzwegen Verbindingen, die sterke empaten vasthechten aan toxische mensen.
Mijn benadering is holistisch en grondig, vanuit de psychologie, energie en spiritualiteit, maar altijd nuchter en resultaatgericht. Dat resultaat is: inzicht in toxische patronen en hoe je die faciliteert, rust, helderheid, onderscheidingsvermogen en steeds gezondere relaties!
Optimistisch na het wormgat
Ondanks mijn ervaringen blijf ik optimistisch. Heel veel mensen hebben vergelijkbare bewustzijnssprongen gemaakt. Er volgen er steeds meer: je ziet en leest het overal. Narcistisch misbruik is dé katalysator. Zonder deze extreme en pijnlijke weerstand, maak je geen andere keuzes en blijf je pijn lijden in de toxische mindf*ck. Alleen daarbúiten vind je steeds fijnere relaties. Die je geleidelijk gaat aantrekken, als je bewustzijn groeit. Doordat je je acties steeds meer afstemt op jouw behoeften. Ook hier spreek ik uit ervaring.
Leven wie je bent buiten de toxische kaders is ongekend vrij!
Heb jij toxische relaties, of denk je dat dit het geval is?
Ik help je graag.
Zodat je de kortste route neemt naar gezonde, liefdevolle relaties!
Ook Gwen: passie voor mijn lieverds, natuur, cultuur, architectuur en LEUK griezelen...
Foto Zwart Gat in Ruimte: Stockgiu – Freepik
Achtergrondvector: Starline – Vecteezy
